Karabin wyborowy Dragunowa (SWD) kaliber 7.62 x 54 R

Broń wyborowa jest bardzo ceniona w formacjach wojskowych i policyjnych. Umożliwia, kontrolę i zabezpieczenie znacznego obszaru strefy działań operacyjnych, skuteczną neutralizację przeciwnika na  bardzo dużym dystansie niedostępnym dla karabinka szturmowego. Poza tym jest istotnym elementem wsparcia  zespołu bojowego. Broń precyzyjna występuję w  dwóch wersjach: powtarzalnej lub samopowtarzalnej. Broń powtarzalna jest bardziej pożądana z racji znacznie większej precyzji strzału. W siłach zbrojnych czasem dominuje samopowtarzalna broń wyborowa, w odróżnieniu od Policji, która preferuje karabiny powtarzalne.

Wartość broni wyborowej  w działaniach wojennych, docenili  również dowódcy frontowi  Armii Radzieckiej. W okresie II wojny światowej testowano karabiny Mosina i te, które prezentowały  ponadprzeciętną celność przydzielono najbardziej doświadczonym żołnierzom –  uzdolnionym strzelcom precyzyjnym.  Pod koniec lat 50-tych ogłoszono konkurs  na  nowy karabin wyborowy dla Armii Radzieckiej. Stworzono  kilka konstrukcji nowych karabinów, ale do decydujących testów poligonowych przyjęto prototypy opracowane przez  E. Dragunowa i  A.Konstantinowa. Karabiny testowano w różnych strefach klimatycznych i w zróżnicowanych warunkach taktycznych. Karabin Dragunowa wykazał większą niezawodność i wytrzymałość na trudne warunki eksploatacyjne oraz znacznie lepszą  celność od karabinu Konstantinowa. W 1963 roku karabin SWD (Snajperski Karabin Dragunowa) wprowadzono  do uzbrojenia wojsk radzieckich. SWD to karabin samopowtarzalny kalibru 7.62, dostosowany do nabojów 7.62 x 54 R (łuska z kryzą wystającą). Działa na zasadzie wykorzystania części gazów prochowych  odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie odbywa się poprzez obrót zamka w prawo i trzy rygle wchodzące w opory ryglowe komory zamkowej.  SWD ma mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem wewnętrznym, napędzanym własną sprężyną uderzeniową. Mechanizm spustowy dostosowany jest do prowadzenia ognia pojedynczego. Karabin zasilany jest z metalowych wymiennych magazynków łukowych o pojemności 10 nabojów. Zespół konstruktorów pod kierownictwem W.Sabielnikowa  opracował do tej broni specjalne naboje snajperskie. W wypadku braku nabojów specjalnych, bez żadnych problemów można również używać standardowej amunicji 7.62 x 54R, z różnymi pociskami, od zwykłych  FMJ do przeciwpancerno-zapalających. Szybkostrzelność praktyczna karabinu wynosi 30 strzałów na minutę. Karabin SWD posiada dwa bezpieczniki, nastawny  chroniący przed strzałem nie zamierzonym, który unieruchamia szynę spustową i ruch suwadła do przodu oraz samoczynny uruchamiany przez suwadło, chroniący przed strzałami  przedwczesnym. Podstawowym  urządzeniem celowniczym jest celownik PSO-1 o cztero krotnym powiększeniu, zamontowany na montażu bocznym, podobnie jak w broni systemu Kałasznikowa.  Z  celownika PSO-1 można prowadzić celny ogień na dystansie do 1300 metrów. Awaryjnie, można korzystać z mechanicznych przyrządów celowniczych, z możliwością nastawy do 1200 metrów. Długość linii celowniczej wynosi  587 mm. Lufa o przewodzie chromowanym ma 4 bruzdy prawoskrętne o skoku 320 mm. Długości całkowita lufy  wynosi 620 mm, części bruzdowanej 547 mm. Lufa nadaje pociskowi naboju 7.62 x 54R prędkość początkową w granicach 830 m/s oraz energię rzędu 3307 J. Lufa zakończona jest szczelinowym tłumikiem płomienia.  Łoże, nakładka lufy  i  kolba  (z chwytem pistoletowym) wykonana jest z drewna. Kolba  posiada  poduszkę policzkową używaną do strzelania z użyciem celownika optycznego, w wypadku strzelania z wykorzystaniem przyrządów mechanicznych należy poduszkę wymontować. Do SWD można założyć standardowy bagnet bojowy od karabinka AKM. Karabin ma 1225 mm długości, z celownikiem optycznym i pustym magazynkiem waży 4300 gramów, z magazynkiem załadowanym około 4600 gramów.  W latach 90-tych opracowano wersję SWD dla wojsk desantowych, gdzie wprowadzono w miejsce drewnianych części bron,  czarne tworzywo sztuczne. Kolbę stałą zmieniono na składaną na prawą stronę. Ponadto wzmocniono całą konstrukcję broni. Karabin wyborowy Dragunowa jest w uzbrojeniu  Armii Rosyjskiej do dnia dzisiejszego.  Jest również w uzbrojeniu Wojska Polskiego i pododdziałów antyterrorystycznych Policji. Pod koniec lat 90-tych karabin zmodernizowano, zmieniono lufę na cięższą, zmieniono celownik PSO-1 na LD-6 oraz  zamontowano do łoża dwójnóg. Obecnie w elitarnych jednostkach specjalnych WP i Policji używane są  fińskie karabiny wyborowe  SakoTRG 21, 22 i 42, niemieckie H&K PSG 1 oraz Accurancy International.  W pozostałych jednostkach liniowych nadal króluje  rosyjski a właściwie radziecki SWD. Karabin jest poręczny, niezbyt ciężki, i co ważne podczas strzelania ma  odrzut w normie. Z przyczyn obiektywnych strzelałem  z dystansów bardzo krótkich jak na możliwości tej broni. Mimo że nie jestem zapalonym  karabinowym strzelcem precyzyjnym wyniki były dobre. Broń cieszy się nadal uznaniem strzrlców precyzyjnych. Chętnie z niej korzystają również rebelianci w różnych zapalnych rejonach Świata. Poważnym zagrożeniem dla sił bojowych NATO w Afganistanie, są Talibowie z  wyborowymi Enfieldami i SWD w rękach. Te same problemy mieli kiedyś Rosjanie, którzy tez chcieli zrobić „porządek” w tym kraju. Karabiny SWD produkowano (obecnie są modernizowane)  w zakładach Iż (Baikal) oraz licencyjnie w Chinach, Iraku i być może w innych krajach o których nie wiem. Pomimo upływu lat są nadal w użyciu i myślę, że podobnie jak karabinki Kałasznikowa jeszcze długo pozostaną w arsenałach tego świata.